دورنما

دارم خودم رو از دور می بینم که چقدر ساکت شدم و چند روزه هیچی نداشتم اینجا بنویسم ، به جز متن کتاب.

خب ، نمی تونم بگم خوبه یا بده.

چیزی که در موردش حس می کنم اینه که ذهنم آرومتر بوده و هی کلمه نیومده روی کلمه !

کارها روتین تر انجام شدن و برای انجامشون اون انرژی خیلی زیاد روحی که ازم گرفته میشد ، لازم نبوده.

مطمئنا اون دو تا قرص آرامبخشی هم که دکتر اضافه کرد به داروهام اثر گذاشته، چون تقریبا از همون روز ساکت شدم.

این آرامش برام موهبته.

وقتی فکر می کنم بعضی ها بدون تلاش این آرامش رو دارن تو زندگیشون ، واقعا حسودیم میشه.