من وجود دارم...

"از جا می پرم

اگر فقط می توانستم افکارم را کنار بگذارم بهتر می شد

افکار از هرچیز بی مزه ترند، حتی بی مزه تر از گوشت تن .

همین طور یک ریز کش می آیند و مزه ی عجیبی به جا می گذارند.

تازه ، کلمه ها هم هستند ؛ توی افکارند.

کلمه های نا تمام ، طرحی ناقص از جملاتی که مدام تکرار می شوند.

باید تمام کُنَ...

من هّس...

مرده، مارکی دورولبون مرده.

نیستم

هس...

خوبه ، خوبه ، و هیچ وقت تمامی ندارد.

بدتر از باقیش است، چون خودم را مسئول و شریک جرم حس میکنم

مثلا این طرر نشخوار دردناک را - من وجود دارم - منم که ادامه میدهم!

من.

همینکه بدن زندگی را شروع کرد خودش ادامه می دهد؛

ولی فکر را ،

منم که ادامه اش میدهم و بازش می کنم

من وجود دارم.

فکر می کنم که وجود دارم.

عجب

این احساس هستی چه مارپیچ دور و درازیست ؛

و من خیلی آرام بازش می کنم.

کاش می توانستم جلوی فکر کردنم را بگیرم.

سعی می کنم ، موفق میشوم!

انگار کله ام پر از دود می شود و باز از سر گرفته می شود .

دووود.

فکر نکنم.

نمی خواهم فکر کنم.

فکر می کنم که نمی خواهم فکر کنم.

نباید به این فکر کنم که نمی خواهم فکر کنم ، چون این هم باز یک جور فکر است.

پس هیچ وقت تمامی ندارد؟

فکر من خود من است.

برای همین است که نمی توانم بس کنم

در همین لحظه هم - وحشتناک است - اگر هستم به این خاطر است که از بودن بیزارم.

این منم ، منم که خودم را از آن نیستی که طالبش هستم بیرون می کشم .

نفرت و بیزاری از بودن هم ، خودش شیوه ایست برای وا داشتن من به بودن ؛ به فرو کردن من توی هستی."

تهوع - ژان پل سارتر

پ.ن.

البته ، به نظر من، فکرِ من ،خودِ من نیست.